Your Name (1986)

Your Name (https://youtu.be/wyBMYYlK2wo). Precies een jaar na de eerste opname. Hetzelfde nummer. Maar dan trager. Uitgewerkt. Gearrangeerd. Spannender. En met  saxofoon en percussie. Meer gedragen. Dynamischer. Wel een typisch nummer uit de jaren tachtig. Veel verschillende stukken. Een aaneenschakeling van tempo- en sfeerwisselingen. Licht en zwaar. Mineur en majeur.  Hard en zacht.

Grappig. Wim stelde pas geleden voor een nummer van Charlie Puth te spelen. Die heeft ook een nummer met bijna dezelfde titel geschreven: Know Your Name. Wel een tekst met een hele andere strekking: “Cause you're all that I need in every single way. Girl you got me love sick and your beauty is to blame. If you knew how I felt cause you never feel the same. Never been acquainted. I just need to know your name. Girl I just need to know your name”. Charlie staat met Know your name nog aan het begin van zijn imaginaire relatie. Chris staat met Your name aan het einde: “There is not a thing I can do to forget your name. I give my home to loose your name”. Somberheid troef.

Het waren dan ook de jaren tachtig. Gestart met een oliecrisis in 1979. En afgesloten met de val van de muur in Berlijn in 1990. Met de opkomst van graffiti. Ons Divaz-doek is daar ook een mooi voorbeeld van. Hing elk optreden achter Loek. Het was onze handtekening. Reserveerden we voor onze eigen spullen, niet voor de openbare ruimte of treinstellen. Divaz was here. In plaats van Kilroy was here. Die laatste zie je trouwens niet zo vaak meer. Zal wel ingehaald zijn door de tijd.

De jaren tachtig. Waren dat niet de jaren van de verloren generatie. De jongeren die werden opgeleid voor werkloosheid. Ondanks de VUT, waarmee je vanaf 60 jaar (komt in zicht bij mij) met pensioen kon. Met behoud van salaris en pensioen. Dat werd dan wel weer betaald door degenen die wel doorwerkten. Niet door de jongeren. Die kwamen niet aan het werk. Zelfs niet door de VUT. Er was niet alleen een gebrek aan werk, maar ook aan woonruimte. Een wonder dat we allemaal een dak boven ons hoofd hadden. Kraken had gekund, maar was niet nodig. Wel gemeengoed. Er stonden genoeg panden leeg. Ook in de Leidse binnenstad. Wonen in het centrum was enorm uit. Je woonde in een buitenwijk, niet in oude meuk in het centrum. Het kan verkeren.

Ik weet niet of wij ons in 1986 daar al veel mee bezighielden. Eerst maar eens de volgende jaren al studerend goed doorkomen. Eerder noemde ik al het optreden bij Nereus in Amsterdam op 8 maart 1986. Dat viel in goede aarde: we konden op 25 april optreden bij het studentencorps in Amsterdam bij een dispuutfeest. Tonnie wist vast wat het betekende, zo’n feest. Ik had daar niet echt een idee van. Maar met 23 ben je nog lang niet te oud om te leren. Ik herinner mij een mooi pand aan een van de Amsterdamse grachten waar we aan het einde van de middag aankwamen en onze spullen opstelden. Ergens in het begin van de avond begon het feest, dat – weer in mijn herinnering – uitsluitend bezocht werd door de mannelijke leden (of waren er alleen mannelijke leden bij deze vereniging?). De mannen stonden allemaal met hun rug naar ons toe, gezicht richting de bar waar het bier werd getapt. Al vrij snel liepen de gemoederen op, dan wel was het moment aangebroken voor vermaak. Dat waren wij niet. We hadden tot dat moment nog geen aandacht gekregen. Ook niet met klassiekers als Your Name. Het vermaak bestond eruit – achteraf begreep ik dat het een ritueel was – dat twee jongemannen (onze leeftijd) elkaar bij de revers van hun colberts vastpakten en elkaar tegen de grond probeerden te werken. Er zat een element van aflossing in: elke keer als er weer één tegen de grond was gewerkt, traden de volgende twee aan. Wij speelden ondertussen onverstoorbaar verder. Ik weet nog dat in de pauze een van de organisatoren tegen me zei dat we ons er niet te veel van moesten aantrekken. Het had niets met de muziek te maken, die was prima. Het gaf de gevechten een vrolijk latin-tintje. Toen we in augustus bij Minerva in Leiden speelden, waren we gewaarschuwd. Geen verrassingen voor ons. Wel voor de Minervanen, want de broer van Wim – Leo – verzorgde het geluid. Die had geen colbertje aan en werd met enige argwaan door de Minervanen bekeken. Ze hielden ook wijselijk afstand, want Leo had zijn hond mee (of beeld ik me dit nu allemaal in?).