Zangrepetitie The sweetest lie (1987)

Verrassing. Aansluitend op het interview bij Radio Rijnland staat op de tape een opname van een zangrepetitie bij Peter thuis (https://youtu.be/L_0X7XS42Hg). Met Chris, Saskia, Peter en Mark. Chris op de gitaar. Het was onze tijd van de bijna wekelijkse zangrepetities. Om de meerstemmigheid van het nummer te oefenen. Het eerste nummer van de zangrepetitie is The sweetest lie. Prachtige vierstemmige zang. Met korte dialogen tussendoor. Stemmen uit het verleden. Jonge muzikanten, serieus bezig met muziek. De zang mag er dan ook zijn. Minstens even geraffineerd als de top van de Westcoast muziek uit de omgeving van Los Angeles en San Francisco van de jaren zeventig (en een beetje tachtig). Zou ik zeggen, maar ik ben natuurlijk bevooroordeeld.

Gelijk maar even zoeken naar de definitie van Westcoast op internet. Leo Blokhuis omschrijft het als (https://www.muziekweb.nl/Link/JK167701/The-sound-of-the-westcoast-1965-1979): “Met de Westcoast sound wordt vooral de groep artiesten aangeduid die in de vroege jaren zeventig softrock en folkrock combineerde met country & western en strakke vocale harmonieën. The Eagles waren daarin de grootsten met in hun kielzog namen als Jackson Browne en Linda Ronstadt”. En verder natuurlijk grote namen als de Beach Boys (Good Vibrations), Barry McGuire, The Mamas & The Papas (California Dreamin’), Little Feat (Willin’), James Taylor (Another grey morning). Crosby, Stills, Nash (met en zonder & Young). Te veel om op te noemen. Ik weet dat we een grote affiniteit hadden (en hebben) met westcoast pop. Als ik de jaartallen zie die Leo Blokhuis koppelt aan Westcoast, waren we zeker geen voorlopers met onze westcoast-zangarrangementen. Een beetje mosterd na de maaltijd. Maar ja, het waren wel onze muzikale roots. En die lagen nog maar kort achter ons.

Het zal Wim deugd doen dat de Westcoast softrock en folkrock voorafgegaan werd door de Westcoast-jazz (https://nl.wikipedia.org/wiki/Westcoast-jazz) in de jaren vijftig. Met namen als Chet Baker, Stan Getz, Dave Brubeck met Paul Desmond. Zang voert daar overigens niet de boventoon. En zeker geen meerstemmige. Met uitzondering van Brubeck is het vooral een rijtje blazers.

Onze meerstemmige zang was een echt visitekaartje van de band. In mijn herinnering maakten we in die tijd voor elk nummer een vierstemmig arrangement. Op het cassettebandje repeteren we verder nog Mark’s song. Dat nummer moet dan nog wel wat bijgeschaafd worden. Maar daarvoor hadden we dan ook de wekelijkse zangrepetities van Divaz. Als ik nu aan onze meerstemmige koortjes denk, dan springen onze loepzuivere en onnavolgbaar hoge Oooh’s, Aaah’s en Yeh’s er zeker uit. Als ik onze covers langsloop: Proud Mary, Disco Inferno, Twist and shout, Super Duper love, Chain of fools. En ook op andere nummers laten we horen dat mannenstemmen ook hoog kunnen zingen, bijvoorbeeld bij Valerie van Amy Winehouse. Van onze uitvoering van Valerie staat nog een filmpje op Youtube (https://www.youtube.com/watch?v=sg0CCBIeXV8). Aan het einde van het filmpje staat nog een kort stukje Disco Inferno. Ik heb het gevoel dat onze vierstemmigheid wel weer wat meer naar de voorgrond mag.