Mark's song (1986)

Terug in de tijd: Mark’s song (https://youtu.be/Dr9wGvP1-t8). Vorig weekeinde was ik even bij familie in Apeldoorn. Op de terugweg van The Guitarshop (www.theguitarshop.nl), waar ik mijn gitaar voor jaarlijks onderhoud had afgegeven. Kwam goed uit nu we twee weken zonder oefenruimte zitten. De band kwam ter sprake, waarschijnlijk naar aanleiding van het bezoekje aan de gitaarwinkel. Met de vraag hoelang we nu al samenspeelden. Het antwoord – 38 jaar – riep verbazing en ontzag op. Een snelle blik op het wereldwijde web laat zien dat je met 38 jaar nog niet echt meetelt (https://www.udiscovermusic.com/stories/oldest-bands-in-music-history/). Het overzicht somt een paar bands op die bestaan sinds de jaren zeventig (U2: 1977, The Cure: 1976, Aerosmith: 1970) en gaat dan verder met de langere opsomming van bands uit de jaren zestig en een paar uit de jaren vijftig (The O’Jays: 1958 en Four Tops: 1953). Er is nog een lange weg te gaan ….

Herinneringen over de vroege jaren van de band werden opgehaald, waaronder het optreden op het 25-jarig huwelijksfeest van mijn ouders. Mijn familie herinnerde zich dat ik daar samen met mijn zus Corinne een nummer had gespeeld met eigen tekst. Ze waren er nog van onder de indruk. Over de muziek werd getwijfeld. Wat was daar de oorsprong van. Mijn familie twijfelde. Was de tekst op de muziek van My Way van Frank Sinatra. Ik kon het me absoluut niet voorstellen. Prachtig nummer, natuurlijk. Zeker voor de liefhebbers. Maar niet voor een (of deze) twintiger. Bovendien zou de originele tekst wel een profetische vooruitwijzing zijn geweest naar de scheiding van mijn ouders enkele jaren later (And now, the end is near, etc.). Aan de andere kant, was het nummer niet een postume hit van Herman Brood: https://www.youtube.com/watch?v=llUEQt7GKIQ. Even checken. Ja, inderdaad. In 2001. Wikipedia over My Way (https://nl.wikipedia.org/wiki/My_Way_(lied) noemt nog een aantal interessante feiten:

• Het nummer van de Franse componist Jacques Revaux werd pas na lang aandringen door Claude François in 1967 opgenomen met een nieuwe tekst over een vermoeide forens met een uitgebluste relatie (titel: Comme d’habitude).
• Paul Anka hoorde het nummer tijdens een bezoek aan Parijs en maakte een eigen tekst: My Way en haalde vervolgens Frank Sinatra over het nummer op te nemen. Nu geen vermoeide forens meer, maar iemand die aan het einde van zijn levensweg is gekomen.
• Het nummer groeide van 1969 uit tot vast onderdeel van het repertoire van elke zichzelf respecterende nachtclubzanger.
• Na de dood van Claude François werd het nummer min of meer vogelvrij, wat versies opleverde van onder meer Sid Vicious (basgitarist van The Sex Pistols: https://www.youtube.com/watch?v=rDyb_alTkMQ. Een van de commentaren bij de video: “he was and still is the best musician who couldn't play or sing”) en van Nina Hagen (inderdaad: de toenmalige vriendin van Herman Brood: https://www.youtube.com/watch?v=MHEwCagBtN0). De filmpjes zijn voor de liefhebbers.

Enfin, ik wist dus eigenlijk zeker dat het niet op de melodie van My Way was. Maar wat dan wel. Ik kon het me ter plekke niet herinneren. Een bestaand nummer, een nummer van de band, een eigen nummer? Geen idee. Tot ik een paar dagen later thuis een volgend nummer van de band op nam van Volume 9 van het Divaz hitarchief (On the radio). Een nummer dat oktober 1986 was opgenomen in de Witte Poort Kazerne in Leiden. En waar Chris een prachtige tekst op had gemaakt. Mark’s Song.

Het is in het begin altijd moeilijk om een nummer een naam te geven, zeker als er nog geen tekst is en je improviseert wat. Een nummer wordt dan al snel ‘Het nummer van Mark’ genoemd (of van een van de anderen van de band. Zo hebben we ook Wim’s song gehad, maar die is in de vergetelheid geraakt. Komen we misschien nog tegen bij de opnames). Zo ontstond Mark’s Song ook. En toen schoot het mij te binnen dat ik dat nummer met mijn zus had gespeeld tijdens het 25-jarig huwelijksfeest in Den Haag. Even checken in de lijst met optredens wanneer dat optreden was. Dat was 3 mei 1986. Vijf maanden voor de opname die op Volume 9 staat. Het is natuurlijk toeval dat het gesprek bij mijn familie zo samenvalt met de opname van de eerste versie van Mark’s Song. En dat ik daar net deze week aan toe ben. Grappig. Kan ik nu tegen mijn familie zeggen dat het me weer te binnen is geschoten. En dat ik het nummer zelfs kan laten horen. In de oerversie van oktober 1986. Of in de versie die in 1993 op onze eerste CD terecht is gekomen. In die laatste versie is het parlando van Chris vervangen door een solo van de gitaar.