I wanna be alone aka Palu de Brazil

Ons tweede latin-nummer. Goed om terug te horen. Je zou bijna vergeten dat Loek de eerste zanger van Divaz was. Met verve. Het heeft daarna wel even geduurd voordat hij weer een nummer zong. Maar dit was wel een mooie. Zonder drums, maar met een campana. Eigenlijk het belangrijkste instrument bij latin. Tonnie legde vaak uit hóe je die moest bespelen. Het steekt tamelijk nauw.

Vreemd eigenlijk dat we vrij snel na deze opname op zoek zijn gegaan naar een zanger(es). Het werd Mieke. Die we vrij snel weer kwijtraakten, omdat Star Trek (of was het een andere serie) op de maandagavond was. Het was nog in de tijd dat je geen Programma gemist had. Je zag het of je zag het niet. Behalve die paar bevoorrechte mensen die een videorecorder hadden. Of beter nog een Philips P2000 met een beeldplaat (ik heb nooit iemand gekend die er één had; dat lag misschien ook aan het feit dat je het apparaat wel kon kopen, maar er geen beeldplaten waren). We gaan meemaken of we nog opnamen met Mieke hebben.

Op een of andere manier staat in het hoesje van The first years 1 als titel Palu de Brazil. Ook al zingt Loek in het refrein steeds ‘I wanna be alone’. Dat was geen voorzienigheid. Waarschijnlijk is het hoesje veel later gemaakt dan de opname. Er staat mij bij dat de hoesjes pas in 1989 zijn gemaakt. In weekenden op het kantoor van mijn eerste werkgever (ik noem maar geen namen).

Dat was ook de tijd van de Divaz-map, het ultieme verkoopinstrument voor optredens. Alhoewel. Vaak kwamen we niet verder dan een paar biertje in een stuk of drie kroegen. Ik kan me niet voorstellen dat we de map bij ons hadden. Misschien wat foldertjes. Met dat palmboompje en leunend gitaartje als versiering. Was dat niet geprint op de printer van Peter, die de letters in het papier brandde. Een thermische printer? Ik zou zeggen: een museumstuk voor het Divaz-museum. Dezelfde printer waarmee de teksten zijn geprint die nu bijna niet meer leesbaar zijn. Vervaagd in de tijd.

Palu de Brazil kwam pas later. Na de tekst die Lies de Frètes had gemaakt (roemruchte achternaam in de muziek. Was ze familie van George de Frètes? Ik heb het nooit gevraagd. En ze heeft er nooit over verteld. Kan ook gewoon bescheidenheid zijn. Alhoewel als ik een oom of grootvader zou hebben die 65 LP’s heeft gemaakt en een eigen TV-show had, dan had ik het in die tijd niet kunnen nalaten er iets over te zeggen. Misschien weten Loek of Peter het nog). Over Lies later meer. Inclusief opnamen als het even meezit.

Het was Tonnie die met de Spaanstalige tekst kwam. Zeker een van zijn meest poëtische momenten. Kort en krachtig. Met veel symboliek. Alhoewel ook de oorspronkelijk tekst goed past bij het soms melancholische of lamentische (of is dat een ongeoorloofd Anglicisme) karakter van de muziek. Die overigens van Loek en Peter is. Enfin, het was toen al een mooi nummer.