Bossa Samba

Niets leukers dan foto’s uit de oude doos bekijken. Jammer alleen dat je er zo weinig aan toekomt. De gedachte aan het bekijken van de foto’s is vaak aansprekend. Maar het komt er niet van. Geen tijd, waar lagen die foto’s ook alweer. Vast op zolder. Ver achter de andere dozen. Een mooi project voor een weekend zonder afspraken om eens die zolder op te gaan. Of tijdens een vakantie. Als je lekker thuisblijft in plaats van meteen op pad gaat. Ja, die momenten. Die er nog niet van gekomen zijn.

Oude platen draaien is ook leuk. En komt weer terug. Vooral bij oude(re) mannen. En cassettebandjes. Alhoewel. Die krijgen nog steeds niet de waardering die ze toekomt. Het was ook een weinig aansprekend product. Geen mooie hoes, zoals platen. En de matige kwaliteit, daar moest je wel erg van houden. Maar er zijn uitzonderingen. Ik denk gelijk aan het Divaz hitarchief, te beginnen bij volume 1.

Hoe lang is het geleden dat we met de band de oude cassettetapes van onze vroege jaren hebben beluisterd. Ik geloof dat het één keer is geweest. Was waarschijnlijk in een onbewaakt ogenblik. Hoe ver we dan terugkijken in de tijd. Zevenendertig jaar. Het was in 1983 dat de cassettedeck (een TEAC, je schreef het met hoofdletters: de Tokyo Electric-Acoustic Company) zijn intrede deed bij Divaz. En wij als vijf muzikanten in opperste concentratie de weinige nummers die we hadden opnamen. Vaak niet meer dan twee of drie per keer. We zijn begonnen met opnemen met het oudste nummer uit ons repertoire: de Bossa Samba. Die spelen we nog steeds. Het nummer heeft het nooit gehaald op een CD. Maar wel dus nummer één uit het hitarchief van Divaz.  

Bij deze eerste blog hoort dan ook ons eerste nummer. Van onze eerste pianist. Tonnie Scheer (of was het Tonny, zo lang is het geleden). De titel spreekt voor zich. Het is een bossa samba. Of wat wij ervan maakten. Dat lag overigens niet aan Tonnie, die kwam van Curaçao. Saillant is de percussie op de achtergrond. Dat is onze violiste, Else van Ommen (of was het Els, ook dat is weggezakt in mijn herinnering). Die het eerste nummer dus percussie speelde. Bongo’s als ik me niet vergis.

Deze opname is gemaakt ergens tussen 23.00 en 03.00 uur op een maandagnacht. Geen bijzondere tijd. We speelden altijd op maandagnacht. Na de film op de zolder van Augustinus in Leiden. Hadden we pech als het een lange film was. Of als de film (te) laat begon. Of als mensen bleven hangen. Dan begonnen we om 00.00 uur. Niet alleen de cassettedeck was niet super (ook al was ik er aan gehecht). Ook de microfoon was niet meer dan een tweedehandsje. Dat hoor je aan het begin van de opname van de Bossa Samba: de microfoon vangt ook radiogeluiden op. Heeft op zich wel wat. Denk je gelijk aan Wish you were here van Pink Floyd. Maar dan onbedoeld.

De eerste demo, wat het eigenlijk niet was, we waren nog láng niet toe aan optreden, had de toepasselijke titel The first years 1. Er kwamen er nog twee in die serie. En daarna nog een heel aantal andere, waaronder onze eerste echte demo. Dat duurde nog tot 1987. Met prachtige opname van een optreden bij De Grote Beer. In de grote tent tijdens 3 oktober. Waar het publiek na drie (latin)nummers begon te roepen om rock ’n roll. Dat was de volgende band. We hebben toen wel funk gespeeld: You can think.

De titel The first years doet me denken aan de vroege demo’s van Kate Bush, die om een of andere reden ook op het internet zijn beland. Haar eerste cassettebandje heette The early years. Ze was ons maar een paar jaar voor. Dat zeiden we overigens ook van de Rolling Stones. Wij waren op de valreep tussen de jaren zeventig en tachtig begonnen. We liepen niet meer dan tien jaar achter op de Stones. Zeker als we Such a nice a person van Peter meerekenen. Een echt jaren zeventig nummer. Dat we pas in 1985 op ons repertoire hebben gezet.