Spierballenblues

Dat is even wat anders. Het laatste nummer van kant 1: Spierballenblues (https://youtu.be/WUK_2uhxvrs). Het had ook spierballenjazz of spierballenrock genoemd kunnen worden. Het zit er allemaal in. Compleet met oversturing van de opname. En nog steeds geen ruimte voor de viool. Kan zijn dat Else er niet altijd was. Ben benieuwd wat de overburen op de maandagnachten dachten als ze dit hoorden. Ik kan me niet herinneren dat De Engel enorm goed geïsoleerd was. En dan te bedenken dat we in het eerste half jaar maar een handvol nummers hadden. Die we vaak drie, vier of vijf keer achter elkaar speelden. Lekkere herrie.

Ik heb me eigenlijk nooit gerealiseerd dat er zo vroeg in ons bestaan al jazz te bespeuren viel bij Divaz. Onmiskenbaar in de Spierballenblues, ook al is het een beetje kort. Het fragment doet me denken aan Tutti Frutti van Little Richard. Dat is dan weer geen jazz. Maar er zijn nog wel tien associaties te maken. Voordat je het weet is de jazz voorbij en gaan we naadloos over in onvervalste rock. Aan het einde is er nog even ruimte voor een gitaarsolo. Niet meer dan tien seconden, de rest is piano. De spierballen komen vooral van Loek. Maximale benutting van het Premier drumstel (of zat er nog een drumstel voor?).

Divaz is altijd een mix van stijlen geweest. Daar was Spierballenblues een mooie vooruitblik op. Vanuit verschillende muzikale achtergronden? Of om het wat gevarieerd te houden? Ik kan me nog de periode herinneren dat we – als een nummer niet goed klonk of na een tijd te saai werd – we er een reggae of blues van maakten (of iets anders, wat dan ook). Dan klonk het weer even fris. Dat soort experimenten was nooit een heel lang leven beschoren. Tenminste, ik kan me er geen één herinneren. Of had Frank & Belinda (wie zijn dat eigenlijk, komt uit de koker van Chris) een andere oorsprong dan de tango? Dat gaan we misschien nog horen.

Als er een stijl was die vaker terugkwam, dan was dat The Style Council. Is er niet een tijd geweest dat we tegen elkaar zeiden dat we meer als The Style Council klonken, dan The Style Council zelf? Grappig dat The Style Council hun eerste opnamen maakten in januari 1983. Ze liepen maar vier maanden op ons voor! Paul Weller (1958) had weliswaar zijn muzikale sporen al verdiend, maar dat was met rockmuziek waar de soul nog in ontbrak. Overigens komt onze Style Council-periode pas later. Rond 1985? Met nummers als The sweetest lie, dat ondanks een revival beleefde. Of was het meer de sound dan de nummers?

I wanna be alone aka Palu de Brazil heeft weer een typische Everything but the girl feel. Met zangeres Tracey Thorn (1962). Denk ik. Tracey deed mee aan het eerste optreden van Paul Weller nadat The Jam uit elkaar was gegaan. En op de eerste langspeelplaat van The Style Council het nummer The Paris match zingt. Everything but the girl heeft weer een latin-achtige feel. Ze maakten volgens Wikipedia sophistipop. Hun startdatum: 1982 (sinds 2001 niet meer actief, maar nooit opgeheven). Tijdgenoten zogezegd, maar met een minder lange adem. Zo lijkt alles vervlochten met elkaar.