Palu de Brazil met Molukse tekst

Jammer dat ik de groene map met originele teksten niet thuis heb. Die liggen in het Muziekhuis in Leiden. Nu is het raden naar wat Lies zingt. Moluks. Het is niet heel goed te verstaan. Kwestie van ongelukkige plaatsing van de opnamemicrofoon. De zang hoor je op de achtergrond. Wat houvast biedt is een korte introductie van Lies op de tekst van het nummer. "Dames en Heren" begint ze. Het gaat over het leven, over een man en vrouw. Over gedoe tussen die twee. De vrouw wordt 'flink in de zeik gezet'. En ze zet de man op een gegeven moment aan de kant.

Die introductie zit in versie 2 van het nummer. Ik heb alleen de introductie gedigitaliseerd. De eerste versie komt heel dicht bij hoe we het nummer nu nog steeds spelen. Zesendertig jaar onveranderd. Ik kan me nog herinneren dat ik de huidige gitaarsolo van deze opname heb afgekeken. Gewoon meespelen en iets versimpelen. Een beetje jezelf coveren. Zoals je vroeger als gitarist solo’s van nummers meespeelde met de plaat. Dat was wel eindeloos de naald veertig groeven terugzetten. Een andere manier zat er niet op. Ik graaf in mijn geheugen. Welke solo’s waren het dan?

Een van de solo’s die bij me opkomt, is Sympathy for the devil van de live-LP Love you live uit 1977. Interessant detail. Het is Keith Richards die op de oorspronkelijke opname van het nummer basgitaar speelt. In plaats van Bill Wyman, die speelt percussie. Niet op deze live-LP overigens. Daar speelt Richards de solo. Waar ik eindeloos op heb zitten oefenen. Waarom ik me dat zo goed herinner? Bij een zaterdagavondbezoek van vrienden en vriendinnen uit Den Haag (ik woonde toen in ’s-Gravenzande) heb ik de solo meegespeeld met de plaat. Staat me nog heel levendig bij. Meespelen met een plaat. Dat klinkt al snel geweldig. Zeker als je de muziek hard genoeg zet. Op mijn kort daarvoor aangeschafte western gitaar. Ik weet niet of ik het nu nog zou kunnen. Misschien maar meer solo’s gaan oefenen.

Ik speelde toen in een gitaarband. Bestond uit zes gitaristen. Dat was het. Geen andere instrumentalisten. Zeker geen zang. Ook al speelden we wel allerlei zangnummers. Dat dachten we er dan bij. Vermoed ik. Ik geloof dat het eerste nummer Dust in the Wind was. Daar was een van de gitaristen een enorme fan van. Dat was in 1977. Ik was toen veertien jaar. Solo’s waren niet aan de orde. Dat gaf teveel concurrentie denk ik. Die oefende je maar thuis. Met de plaat. Net als de oer-gitaarsolo van Palu.