Mariana (reprise)

Alweer het laatste nummer met Lies. Deze versie zonder viool, maar met zang. Tekst van de hand van Peter. En echt jaren zeventig nummer. Zou ik zeggen. Het bestaat uit vier delen. Zoals veel sterke nummers uit die tijd uit meerdere delen bestaan. Denk aan Bohemian Rapsody (1975). Niet voor niets al jaren nummer 1 in de Top 2000. Het nummer bestaat uit zes delen (dat hebben wij nog niet gehaald) en wisselt steeds van stijl (dat was ook een van onze kwaliteiten). De tekst van Bohemian Rapsody is onnavolgbaar. Elke uitleg is een persoonlijke interpretatie van wat er bedoeld zou kunnen zijn. Dat is anders bij Mariana: kort en krachtig. De tekst zegt wat de woorden beschrijven.

Interessant is dat Bohemian Rapsody weliswaar lange lappen tekst heeft, maar alleen coupletten. Een refrein ontbreekt. Is met zoveel delen ook niet meer haalbaar denk ik. Ook Mariana is een nummer zonder refrein. Grappig zo’n parallel. Aan de andere kant: de coupletten van Mariana worden steeds herhaald. Bij Bohemian Rapsody geen enkele keer. Misschien omdat het eigenlijk zes nummers zijn. Een ander verschil is dat wij het nummer op elk moment uit onze mouwen konden schudden en dat Queen hun nummer live niet helemaal kon spelen. Volgens Wikipedia was het operagedeelte spelbreker: na Brian Mays gitaarsolo gingen de lichten uit, gingen de bandleden van het podium af, en werd het operagedeelte via de luidsprekers afgespeeld. Aan het einde van het operagedeelte kwam de band het podium weer op voor het hardrock-deel.

Dat met die delen aan elkaar knopen, daar hebben we meer nummers van. Denk aan Just as snow. Eigenlijk bestond in die tijd elk goed nummer tenminste uit twee delen: het nummer en de bridge. Hoe wist je nu wat een bridget was. Via James Brown. Hij had niet alleen bridges in zijn nummers, hij kondigde ze ook aan. Dan was het maar voor iedereen duidelijk: “Take me to the bridge”. Een stukje muziekonderwijs, zo wist iedereen wat de bridge was. Enfin, Loek is beter thuis in de wereld van de soul en bridges van James Brown.

Nummers met veel delen is eigenlijk gewoon breiwerk met verschillende nummers. Ik heb jarenlang gedacht dat de kwaliteit van een nummer afgemeten kon worden aan het aantal verschillende delen en akkoorden dat je maakte. Blijkt achteraf dat juist in de beperking zich de meester toont. Nu is het eerder: hoe minder, hoe beter. Alhoewel: als je onder de drie akkoorden komt, is het al snel funk. Wat overigens geen straf is.

Mariana begint met een gevoelige piano. Een ballad, bijna klassiek. Mooi op een akoestische piano. Je voelt al wel dat dit nog maar een begin is. Waar het niet bij blijft. Lies zingt ook vanaf het begin stevig. Alsof ze weet wat er aan komt. Als deel twee van het nummer begint, is er een hoofdrol voor de drums. Ik weet niet of Loek nu nog zulke breaks kan maken. Een poging waard. Het is ook niet na te tellen hoeveel keer per minuut hij de toms en snare raakt. Het klinkt als een roffel. Van die roffels die je nog wel eens aan het einde van een nummer hebt. Wij zijn nog niet op de helft van het nummer. In het derde deel neemt de piano ons mee. Staccato. Meer begeleiding dan solo. Dan: een stilte. Een ride. En we beginnen het vierde deel: jazz. Lopende bas, relaxt. Lies komt terug met de zang. Het blijft bij drie korte coupletten. Het nummer gaat ontspannen naar het slot toe.

Ik kan me voorstellen, maar Peter zal dat nog weten, dat het nummer in eerste instantie alleen bestond uit het eerste deel. Een langzame ballade. En dat we al improviserend de andere drie delen erbij hebben gespeeld. Vooral het tweede deel met de verrassende accenten had indertijd nog wel wat voeten in de aarde. Dat ging niet vanzelf. Maar dat was denk ik ook weer de lol. Het staat me bij dat we dat talloze malen oefenden. Dat was de fun: spelen, oefenen, repeteren. En vanaf 1985: optreden.