Intro

Intro. Of sinds 2018: het eerste Intro. Nu hebben we een tweede Intro. Zonder zang. De twee tekstregels van Intro waren: “Get yourself together, put yourself to right (to right)”. Het nummer begint met een stevige bas. Slap bass.

De eerste keer dat ik me bewust werd van deze techniek was bij de debuuthit van Level 42: Love Games. Een nummer dat nu veel wordt gebruikt in supermarkten als achtergrondbehang. Muzak noemden we dat in de jaren tachtig. En daarvoor. Een snelle blik op Wikipedia levert het volgende op over Muzak. Inclusief een associatie naar een van de bekendste basgitaren van Fender en de tweede naam van Peter (toeval bestaat niet): “Het woord Muzak is een handelsmerk dat dateert uit 1922 en is bedacht door generaal George Owen Squier. Hij patenteerde een systeem voor het doorgeven en verspreiden van achtergrondmuziek vanaf grammofoonplaten via elektriciteitsleidingen naar werkplaatsen. Squier was geïnspireerd door de merknaam Kodak, een maakwoord zonder betekenis. Hij nam de stam "mus" van het Engelse music en voegde het "ak" van Kodak toe, zodat het woord Muzak ontstond. Squier ontwikkelde het systeem nadat hij had waargenomen dat arbeiders productiever waren als er achtergrondmuziek werd gespeeld. In Nederland verwijst onder andere de naam van het radioprogramma Arbeidsvitaminen naar dit effect”. Interessant (tenminste dat dacht ik toen ik dit las). Het doet me denken aan het vak Inleiding in de psychologie van Piet Vroon, waarin we kennismaakten met het Hawthorne-effect. Naar het onderzoek van Elton Mayo in de Hawthorne-fabrieken. In mijn herinnering ging het daar alleen om variaties in de sterkte van de verlichting. Mayo had prima de Muzak van Squier als interventie kunnen gebruiken. Dat had het onderzoek voor ons als muzikanten aansprekender gemaakt. Of zouden wij juist afgeleid zijn bij het horen van muziek? Onze taak verzaken?

Love Games. Het nummer is Alarmschijf op 31 oktober 1981. Alarmschijf. Een uitvinding van Radio Veronica. Ik denk niet dat ik in die tijd naar de top-40 luisterde. De Alarmschijf zal me zijn ontgaan. Dat was niet het geval tijdens een (de) demonstratie tegen kernwapens/kruisraketten op 21 november 1981. Ik herinner me dat Loek en ik (waren we samen?) naar Amsterdam togen om onze bijdrage te leveren aan het anti-kernwapen-protest. De demonstratie startte in de binnenstad en eindigde voor de meeste mensen op het Museumplein. Loek en ik hebben dat nooit gehaald. Ergens halverwege (of was het al in het begin, dat staat me niet meer bij) kwamen we langs een klein podium. Waarschijnlijk had er een band gespeeld, die waren al vertrokken. Richting Museumplein? Toen wij het podium passeerden draaide de geluidtechnicus de nieuwe LP van Level 42. En weer in mijn herinnering: we waren volledig afgeleid, zijn gestopt met demonstreren en hebben de hele LP afgeluisterd. De straat om ons heen was op een gegeven moment uitgestorven. Level 42 was toen een nieuw geluid. Nog geen Muzak. Het was voor ons het einde van de demonstratie. Onze bijdrage aan het protest. In 1984 deed de slapping bass zijn intrede bij Divaz. In Intro.

Deze slapping bass was overigens geen uitvinding van Mark King. Larry Graham wordt beschouwd als de ontdekker van deze techniek. In de jaren zestig vormde hij een duo met zijn moeder die piano speelde. Larry miste een drummer miste en begon daarom te slappen op zijn basgitaar. Hij beschouwde zijn duim als de bassdrum en zijn wijsvinger als de snaredrum. Zo werd het gemis van een drummer gecompenseerd. Dat was overigens nog niet de left hand slap. Die werd geïntroduceerd in 1981. Door Mark King. Dat dan weer wel. Vandaar dat we ons zo hadden laten afleiden in Amsterdam. Laatste grote naam in het slappen is Victor Wooten. Die horen we ook vaak langskomen bij Divaz. Als opwarmer van Peter: Amazing Grace. Zo ver is het nog niet in 1984 als we het openingsnummer voor de optredens in de aankomende jaren op cassetteband zetten.