Idea 1

Intrigerende titel van een nummer. Ons eerste idee? Een tegenstelling met de Improvisaties (1 tot en met 4). Of zetten we dit idee op 1. Het is in elk geval een Engelstalige titel. Idea. Eerder schreef ik over de hardnekkige vergelijking van onze muziek met The Style Council. De nummers tot nu toe geven daar niet echt aanleiding toe. Maar dit nummer wel. Je hoort er helemaal The Style Council in. Hun sound.

Wat kunnen we van Idea 1 zeggen. De toetsenist is belangrijk. Net als Mick Talbot bij The Style Council. Je verwacht dat het nummer in een coupletachtig sjabloon blijft hangen. Met het herkenbare lijntje. En dan is er opeens een refreinachtig deel met een break aan het eind. Waarna de opname wordt weggedraaid. Idea 1 is kort, maar wel pakkend.

Had ik al genoemd dat het de laatste opname in Augustinus is. November 1984. Waarschijnlijk zijn we na de jaarwisseling verhuisd. Met de drums van Loek. Meer stond er niet in Augustinus. Oh ja, de piano. Die mochten we niet meenemen naar de Witte Poort Kazerne. Een nieuwe piano was randvoorwaardelijk voor deze verhuizing. Ik herinner met dat we als band geld bij elkaar hebben gelegd (of was het vooral Peter die dat heeft gedaan?) om voor/met Tonnie een Yamaha CP-30 piano te kopen. De koffer van de piano kon je gebruiken als onderstel. Ik kan me nog herinneren dat ie loodzwaar was. Veel hout en ijzer.

Maar toch een echt elektronisch geluid, inclusief een harpsicord. Meer dan goed om het nummer van Stevie Wonder te coveren: Superstition. Maar dat was nog in de tijd dat we geen covers speelden. Anders was dat een perfecte keuze geweest Overigens speelt Stevie Wonder niet op een Yamaha CP-30, maar op een Hohner Clavinet model C. Wetenswaardig is dat Stevie Wonder – in plaats van alle instrumenten zelf te spelen op zijn album Talking Book, Jeff Beck uitnodigde als gitarist. Als tegenprestatie voor het meespelen zou Stevie Wonder een nummer voor Jeff Beck schrijven: Superstition. Het nummer ontstond tijdens een pauze in de studiosessies: Jeff Beck zette een drum beat in (sommige gitaristen spelen ook drums) en Stevie Wonder improviseerde erop: Superstition.

Beck had pech. Toen het verschijnen van zijn album vertraging opliep, zette Stevie Wonder het nummer (ook) op zijn nieuwe album. Kwestie van timing. Van de versie van Jeff Beck hebben we nooit meer wat gehoord. Wel aardig om een keer te luisteren. Geen funk, maar Beck-rock. In sommige versie begint Beck met zijn gitaar, in andere met een talkbox, een jappiotube. Grappig. Doet je gelijk denken aan Peter Frampton en het nummer Show me the way. Stevie Wonder heeft de talkbox ook gebruikt. Vóór Jeff Beck. In 1972. In het nummer Close to you. Niet echt een succes. Pakte niet altijd goed uit.

Wij kregen met de CP-30 het perspectief om te gaan optreden. Waren we niet meer afhankelijk van de zalen waar een vleugel stond. Dat was wel sjouwen. Konden we vast wennen aan de enorme berg spullen die we in die volgende jaren verzamelden en meesleepten naar optredens (en weer terug).

Het is – om terug te komen op het begin – interessant om de nummers van The Style Council te beluisteren. Welke komt het dichtstbij onze ‘The Style Council’? Is het Your the best thing that ever happened? The Paris Match? Homebreakers? My ever changing moods? Moeilijk te zeggen. Hoe meer ik luister, hoe meer ik er van overtuigd raak dat Divaz meer als The Style Council klinkt dat The Style Council zelf. Het is allemaal maar een idee in je hoofd uiteindelijk.