Epiloog

Het is vooral de zang in Epiloog die me aan punk en new wave doen denken. Het rauwe schreeuwen, boze teksten, gitaargeweld (gitaar kunnen spelen is geen directe must in punkbands. De eerste gitarist van The Police Henry Padovani kende geen akkoorden, Hij kwam uit een punkband. Als je de eerste single van The Police hoort - Fall Out - dan klinkt de gitaar wat mij betreft niet verkeerd. Ook niet als je weet dat het budget voor de opname 150 pond was).

Epiloog begint met een stevige rock. Maar de zang maakt het punk-achtig. De toetsen van Tonnie zijn te melodisch voor rock of punk. Een vooraankondiging van het tweede deel van het nummer. Volkomen niet passend. Jazz-rockachtig.

Het is wel de tijd van de punk. We voelden de tijdgeest goed aan. Ook al was de punk al over het hoogtepunt heen. Dat dan weer wel. We traden met deze vertraging van enkele jaren zogezegd in de voetsporen van Iggy Pop (eigenlijk James Osterberg junior in Lust for life: “I'm worth a million in prizes. Yeah I'm through with sleeping on the Sidewalk”. En in een interview, heel consistent: “I stare at myself in the mirror and I think, 'Wow, I'm really great-looking.'... I think I'm the greatest, anyway”), The Sex Pistols (Johnny Rotten: “I am an antichrist, I am an anarchist”. En dan de middelvinger omhoog in Avro’s Toppop met Ad Visser; geloof dat Iggy Pop ‘m voor was met een playback-act, zo was Toppop dan nog wel. Overigens gaat het verhaal – maar dit zijn wel veel zijsporen dat Johnny Rotten (eigenlijk John Lyndon) zijn naam heeft ontleend aan Jan Rot. De anecdote  uit de autobiografie van Jan Rot: “Over de reis naar Londen als zestienjarige. Ene John vraagt om een vuurtje en stelt zich voor. Jan Rot wordt John Rotten in het Engels. 'Interesting name. Fucking great’, mompelt John Lydon twee jaar voor hij als Johnny Rotten, zanger van de Sex Pistols beroemd wordt”), The Clash (maatschappij-kritisch, echt punk (No future now): “Stop wasting your time, there's nothing comin', Only a fool would think someone could save you, The men at the factory are old and cunning, You don't owe nothin', so boy get running, It's the best years of your life they want to steal. “. En The Ramones. Ook al begonnen die met hun punk jaren voordat punk punk heette (Joey Ramone over punk: “For me, punk is about real feelings. It’s not about, “Yeah, I am a punk and I’m angry. That’s a lot of crap. It’s about loving the things that really matter: passion, heart and soul”. Vergeet ik nog The Stranglers (No more heroes: “Whatever happened to Leon Trotsky? He got an ice pick. That made his ears burn. Whatever happened to Dear old Lenin? The great Elmyra. And Sancho Panza?”. Moest even opzoeken wie The great Elmyra was (volgens Wikipedia Elmyr de Hory, een Hongaarse schilder en een van de grootste kunstvervalsers. De totale waarde van de verkochte vervalsingen (Orson Wells maakte er nog een documentaire over: de F of Fake) was indertijd – naar huidige maatstaven – 50 miljoen dollar. Een respectabel bedrag. Het verhaal gaat dat hij zijn eigen dood in scène wilde zetten. En vervolgens overleed aan de overdosis die hij had ingenomen. Of, zoals kwade tongen beweren, op die manier ontsnapt is aan een uitleveringsbevel van de Franse staat. Of misschien toch een fake-dood?).

Enfin, zo is mijn lijstje met parate punkband-kennis wel compleet. Het citaat van Joey Ramone maakt punk weer tot hele gewone muziek. Passie, hart en ziel. Klinkt bijna als de Hart en ziel-lijst van Radio 4. Met op nummer drie Arvo Pärt met Spiegel im Spiegel, op nummer twee het Requiem van Mozart en op nummer één all time favorite Johann Bach met de Matthaüs Passion/Erbarme dich. De tekst van Chris past wonderwel in het gevoel dat Joey Ramone schetst. Het valt niet mee om de tekst van Epiloog te ontcijferen, maar ik kom ongeveer tot het volgende: “Life is a sell out, And love gave you play hide and seek, You love to hear, You love to love, You love to shoot (You cannot hide)”. En het erg korte couplet twee: “Time is a ? And the war is what it is all about”. Het is weer oorlog in de liefde. Ondanks dat het begint met een spelletje hide and seek. Kan toch behoorlijk uit de hand lopen bij Chris.

De toetsen van Tonnie in het eerste stuk doen me op een of andere manier denken aan Rapture van Blondie. Dat is dan wel geen punk, ook al afficheerde Deborah Harry wel met post-punk en new wave. Eigenlijk is bijna alles wat je naluistert van punk en new wave in retrospectief enorm brave muziek. Blondie hoor je regelmatig in winkelcentra en supermarkten. Het droeve lot van wereldvernieuwers en revolutionairen. Geldt overigens minder voor The Ramones en The Sex Pistols. Dat schreeuwen winkelt toch minder makkelijk.

Zoals gezegd, de toetsen van Tonnie kondigen al een melodieuzer stuk van het nummer aan. Ik kan niet goed omschrijven wat de stijl is, alle suggesties zijn welkom. Beetje Steely Dan-achtig. Ik weet het niet. Ook geen idee waar dat vandaan kwam. Soms lijken dat soort tussenstukken wel een soort dwang om een tegenhang te hebben. One Lazy Sunday afternoon heeft dat ook. Melodisch, harmonisch. En dan opeens Free Jazz. Paradise by the dashboard light ook. Het kan niet altijd wild zijn. Behalve dan bij The Ramones en The Sex Pistols. Bij ons was het een eenmalige uitstap.