Again (1985)

4 juni 2020 - Dieren, Nederland

Je hoort ons tijdens de opname werken aan het nummer. Again (https://youtu.be/eqNLF2dlh5I). Met aanwijzingen over de akkoorden en overgangen. De typische Chris-tekst is dan nog niet af. Sterker: de tekst is volledig anders (zie het einde van de blog voor de uiteindelijke tekst). Behalve dan “Again I tell myself” en “Again, again, again”. Maar de sfeer is er al helemaal. Als ik het me goed herinner hebben we het nummer niet meer gespeeld na het vertrek van Chris.

De opname begint met een gesprek over een fretloze bas. Tussen Peter en Chris. “Hij wordt dan veel minder statig, maar wel plechtig. Gaat meer huilen”. Chris: “Oh, dat is een fretloze bas”. Je krijgt ook de indruk dat Peter met een fretloze bas speelt. Of is het een chorus? Ik denk het laatste. De fretloze bas komt pas jaren later. Als een van de pronkstukken in de collectie van Peter. Een Jaco Pastorius. Een fretloze bas blijft een geweldig gespreksonderwerp. Net zo als Jaco Pastorius. De Paganini van de basgitaar. Ik herinner me hem vooral of voor het eerst van Don Juan's Reckless Daughter van Joni Mitchell uit 1979. Overture – Cotton Avenue: https://www.youtube.com/watch?v=OQyBPQzg0sI&list=OLAK5uy_n2bG36Ekmi1eDEpNNo2314nQM2okVyMFE. Na 1.45 begint de bas. Maar ook het tweede nummer: Talk to Me: https://www.youtube.com/watch?v=br5yhr-4oPs&list=OLAK5uy_n2bG36Ekmi1eDEpNNo2314nQM2okVyMFE&index=2. aar zitten we maar een paar jaar achteraan. Een zingende bas die de muziek draagt en tegelijk de melodie vormt. Eigenlijk is Joni Mitchell niet meer nodig (niet serieus bedoeld, ik ben een fan).

Saskia komt vervolgens met een opmerking over een trompet: “Ik zit aan een trompet te denken”. Loek doet gelijk een imitatie-trompetsolo. Hij is meester in de imitatie-trompetsolo’s. Ik zou zeggen: de Miles Davis van de imitatie- trompettisten. En vraagt als drummer vervolgens: “Moet het vierkwarts, driekwarts of tweekwarts zijn”. Daarna: even een eerste paar maten proberen. En dan Chris: “Mooi. Ja mooi, hou die A gewoon aan”. We vallen even stil. En dan weer Chris: “We gaan er niet aan werken, hè”. Mark: “Effe nog een keertje spelen”. Loek vangt dat op: “Effe nog één keertje spelen“. Chris: “Wordt vastgelegd thuis. Helemaal uitgewerkt. Wordt dan gebracht voordat ik kom op de repetitie. Iedereen wordt dan verteld, zo zit het in elkaar”. Saskia: “Met een blaadje met alle tekst”. En als laatste Chris: “Dan deserteer ik”. Een vooruitwijzing naar zijn vertrek bij de band? Dat had nog wel wat voeten in de aarde. Maar dan zijn we jaren verder. De tweede helft van de jaren tachtig ligt nog aan onze voeten, wachtend op onze komst. Bijvoorbeeld bij de Leidse Uitmarkt. Enig napluiswerk leverde op dat we van 1985 tot en met 1988 – 4 jaar achter elkaar! – op de Uitmarkt hebben gespeeld. In de Pieterskerk. Waar we uiteindelijk 5 keer speelden. De vijfde keer was bij als opwarmer voor een actie voor Nicaragua, waar de betogers om 24.00 uur vanuit de Pieterskerk vertrokken naar Den Haag voor een wandeldemonstratie. Een toevallig gekozen datum? Of de Dag van de Arbeid. Het was in de nacht van zaterdag op zondag dat er gelopen werd. Het was ook het jaar dat Leiden een stedenband aanging met Juigalpa in Nicaragua. En het is de dag dat de maximumsnelheid in Nederland werd verhoogd naar 120 km/uur. Dat heeft dan – in retrospectief – 32 jaar geduurd. Het is Again 100 km/uur. Voor de liefhebbers de integrale tekst:

More than a hundred times, I’ve drawn the lovely picture in my mind as I can not stop.

Again and again I tell myself to stop going that same old ground again

To stop hoping for a miracle (in this modern age)

The love that I longed for has led me far astray
But I will be back on my track. Again, again, again

More than a thousand times I’ve seen you coming back into my arms but I know it’s just a dream.

And again and again I tell myself to get my eyes on the road get my eyes on the facts

And to get up when I feel like sinking

Again I fool myself the way that only fools in love can do ‘cause in love, you know we lose ourselves.

And again I hurt myself. When I’m reading in your voice

The signs that I so much want to hear.

Words by C. Bernasco & Music by C. Bernasco and P. Schuitemaker

« Yellow Roses (1986)

Idea 1, 2, 3 en 4 (1985) »