Yellow Roses formerly known as Benidorm

Verbazingwekkend wie allemaal gezongen heeft in Divaz. Benidorm was het domein van Tonnie, ook al was de muziek niet van zijn hand. Het was wel zijn tekst: “Benidorm vorig jaar al volgeboekt. Een paradijs voor eenieder die het bezoekt. Ándele, ándele”. Pas in de tijd die Chris zanger was, heeft het nummer een meer poëtische tekst gekregen: “Yellow Roses, I’ve seen in your hair. There’s a laughter in the air”. En: “Now the sun is filling my room in the morning. And I am touching your hair”.

Het is eigenlijk altijd zoeken naar het einde van het nummer. Deze opname al. Het nummer houdt niet op. Je krijgt de indruk dat er een weerspannige gitarist is, die er geen einde aan weet te breien en maar doorgaat. De anderen reageren met improvisaties. Uiteindelijk wordt de opname weggedraaid. Geen idee hoe lang we nog zijn doorgegaan die avond. Het is nu – in 2020 - nog steeds worstelen met het einde. Het nummer duurt te lang, er worden te veel stenen op elkaar gestapeld, waarom zit dat Spaanse stuk er eigenlijk in, die flamenco, moeten we dan nog wel terug naar een couplet, etc. We hebben het de laatste tijd een paar keer opgepakt, maar struikelden altijd over het slot. Het nummer is nog niet af, na 36 jaar. Tja.  

Ik kan me zomaar voorstellen dat 1984 het jaar was van de Spaanse vakanties. Tonnie zong niet voor niets over Benidorm. Misschien een uitstapje gehad met zijn jaarclub van Minerva? Ik kan me er geen verhalen over herinneren, maar het was wel de tijd dat een beetje jongere zomers naar de stranden van de Costa Blanca afreisde. Of, zoals Loek, Peter en ik deden, naar Lloret de Mar. Volgens Wikipedia een van de meest toeristische badplaatsen van de Costa Brava en van de Spaanse kusten als geheel. Dat was toen ook al zo. We hadden dat jaar een vakantie erop zitten rond de Mont Ventoux. En ik geloof ook de Alpen. Als bonus reisden nog voor een paar dagen naar de Costa Brava. Op mijn verzoek overigens.

Ik herinner me nog onze aankomst op een overvolle camping in Lloret de Mar. Er was nog één plaats over. Vrij groot eigenlijk. Wonderlijk dat niemand daar was gaan staan. Het was onze geluksdag, dat was zeker. Tot we de volgende ochtend vroeg wakker werden. Peter dreef voorbij op zijn luchtbed (dat hadden Loek en ik weer niet, onze superdunne matjes lagen onderwater). Bleek dat we op het laagste punt van de camping stonden, een soort spaarbekken voor overtollig regenwater van de hele camping. Deze volgende dag was onze ongeluksdag. Gelukkig was het daarna weer zee, zon en strand.

Maar: in februari 1984 was de zomer nog ver weg. De Olympische Winterspelen in Sarajevo waren net begonnen. Met schaatshelden als Hilbert van der Duim en Yvonne van Gennip. Dat waren nog niet de jaren van de grote successen. Yvonne van Gennip was de beste met een vijfde plaats op de 3.000 meter. Meer zat er niet in. Ook de gouden jaren van het schaatsen zijn nog ver weg.

Enfin, Yellow Roses in de oerversie. De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat er nog twee eerdere opnamen op Volume 2 staan. Maar daar raken we collectief na zo’n 20 maten de draad kwijt. Het is een echt popnummer, misschien wel het eerste echte popnummer van Divaz. Er zullen er nog veel volgen.