You've gotta help me (1986)

Bij de verdere nummers op Volume 6 (She’s got to be) zit ik met een dilemma. Het zijn allemaal nummers die in eerdere blogs met bijbehorende opnamen al zijn langsgekomen. Natuurlijk steeds in een andere versie, maar toch. Zal ik nu het laatste nummer van side 1 (You’ve gotta help me) en alle nummers van side 2 (Intro, The sweetest lie, Palu de Brazil, Bossa/Samba, Merinque, Calypso, Such a nice a person, One summer’s night en Keep on funkin’) ook op de reis-door-de-tijd blog zetten? Of zal ik ze overslaan, omdat ze al een of twee keer op de reisblog staan? Zal ik alleen de nummers in de versie met Wim en Saskia opnemen? Of alleen de nummers die een muzikaal vernieuwd zijn?

Ik besluit om alle nummers te luisteren en dan een keuze te maken. Ik denk dat ik ze allemaal opneem en op de reis-door-de-tijd-blog zet. Het is een nieuwe fase met de band, met z’n zevenen. De eerste is You’ve gotta help me. Eerder in de blog opgenomen als Idea 4. Toen ik nog geen idee had dat het nummer een cover was. Niet zo gek, want we waren vrij absoluut tegen het spelen van covers. Ik schreef er eerder over: een nummer van Sonny Boy Williamson II. Maar vooral geassocieerd met Van Morrison.

Vaak werd de vraag gesteld naar wat voor soort muziek we als band maakten. In de periode vanaf 1986 afficheerden we ons vooral als latin-band. In de Zuid-Hollandse popgids van de Zuid-Hollandse popunie stonden we ook onder de rubriek ‘Latin’. Het was de pré-internettijd, toen je bekendheid kreeg via mond-tot-mond-reclame, het rondbrengen van foldertjes bij kroegen en podia en het adverteren in lokale dagbladen. En via de Zuid-Hollandse popunie. Die bestaat sinds 1985. We waren er vroeg bij. En haakten vroeg al weer af. Na drie jaren vermeld te zijn in de gids, haakten we weer af. Ik denk, omdat onze eigen promotie meer dan goed verliep. In de periode hadden we gemiddeld zo’n 2 optredens per maand. Een enkele keer twee per dag. We waren ook door de lokale radio ontdekt (door Rik van Boekel) en vrijwel elk optreden leidde tot een volgend optreden.

Rond 1988 timmerden we zo aan de weg, dat we een afspraak hebben gemaakt met Jan Kiewiet de Jonge, oprichter en manager van de Pasadena Dream Band. Opgericht in 1981. En ze spelen nog steeds. Net als wij. Zijn ze toch een jaartje ouder. Hoe Jan Kiewiet bij ons kwam. Geen idee. En waarom we hem kozen. Ook geen idee. Ik weet niet meer of hij naar ons kwam in de repetitieruimte of dat we bij hem langs gingen. Vaag kan ik me een bezoek ergens op de Herengracht herinneren. Een aantal van ons naderde het einde van de studie en de vraag diende zich aan of we een volgende stap moesten zetten met de band. Meer optredens. Grotere optredens. Mee in de vaart der volkeren.

Weet niet zeker of dat de vaart van de Pasadena Dream Band moest zijn. Alhoewel. Ze hadden in 1986 een grote hit: Zandvoort (“Hé ga je mee, naar Zandvoort aan zee”: https://www.youtube.com/watch?v=dMjLdMmhYjw&feature=youtu.be). Dat ligt wel in het verlengde van ons Benidorm (“Benidorm, vorig jaar al volgeboekt, een paradijs voor eenieder die ‘t bezoekt”). Wij zochten het dan wel wat verder weg. Voor ons geen Zandvoort, maar Benidorm. En wij hadden geen modulatie in het nummer nodig om te zorgen dat het swingend bleef. De Pasadena Dream Band wel. Zij hadden ook pluspunten: een hele blazerssectie (alhoewel: wij hadden Wim). En een nationale hit. Plus een toetsenist waar wij als muzikanten veel respect voor hadden: Karel Boehlee: “De Leidse pianist Karel Boehlee is het best bewaarde geheim van Nederland, in de tachtiger jaren was hij één van de eerste pianisten en componisten van de moderne richting. Over de jaren heen is hij beter en beter geworden. de improvisatie werd steeds doordachter en lyrischer, de harmonieën precieser, en een ijzersterk ritme. En de ondergrond van al die elementen is zijn geluid, Karel's geluid is uniek en raakt het centrum waar muziek de ziel binnengaat.” Hij is nu niet voor niets verbonden aan het Amsterdamse conservatorium. Er loopt een dun lijntje van Karel Boehlee naar Divaz. Niet alleen omdat hij in de jaren tachtig ook I wish in een weergaloze versie coverde, maar ook omdat hij samenspeelde met Martijn van Iterson. Wiens broer Jeroen van Iterson nog een blauwe maandag onze pianist was (de reden voor deze verrassende stap in zijn carrière volgt later). We hebben daar nog prachtige opnamen van: een optreden bij de Grote Beer in Leiden tijdens 3 oktober. Jeroen speelde kort na zijn vertrek uit Divaz op North Sea Jazz. En de volgende stap in zijn carrière was toetsenist bij Hans Dulfer, waarmee hij in de jaren negentig door Europa en Azië toerde. Hans kennen we nog van de ‘band next door’ uit Amsterdam (zie eerdere blog). Nu is hij verbonden aan de HKU in Utrecht.

De Pasadena Dream Band heeft het nummer Zandvoort dit jaar geremasterd: https://open.spotify.com/album/11U2TY0R5lxBKew9xUkvcU?si=9-fkGUYDRbyyZ-wO9zVQuQ. Grappig: ze hebben het nummer voordat het begint al gemoduleerd. Het begint volgens mij een toon hoger dan de 1986-versie. Klinkt gelijk een stuk frisser. Zo kan het ook. Er is nog veel toekomst voor al onze nummers: gewoon een toon hoger zetten. De techniek laat het makkelijk toe.

Hoe het afliep met Jan Kiewiet de Jonge? Ik geloof dat hij vond dat we in een andere divisie speelden dan de Dream Band. Er viel nog weinig te managen bij ons (of juist teveel). We moesten het maar zelf doen dat managen (wat we ook deden). Onze ambities voor een beroepscarrière smolten weg en muziek is daarna een hobby gebleven. Geen van ons heeft er zijn werk van gemaakt. Geen broodmuzikanten, maar een maatschappelijke loopbaan. Ik weet ook niet of we die grote doorbraak hadden meegemaakt. Niet met Benidorm. In 1989 vonden we wel dat Line in my life die potentie had. Het nummer was een tijd lang ons visitekaartje. You’ve gotta help me is een tijdje in de vergetelheid geraakt, tot Peter het op enig moment weer oprakelde en het jarenlang gezongen heeft. Daar kon Van Morrison nog een voorbeeld aan nemen.