Intro (1986)

15 augustus 2020 - Dieren, Nederland

Intro (https://youtu.be/-kw7mMbwnTI) belooft een super swingend optreden. Interessant om bij 'Video's' deze versie uit 1986 te horen. Ik kan me voorstellen dat iedereen toen dacht: dit wordt een dansfeest. Het nummer gaat op de cassettetape naadloos over in The sweetest lie. Past er goed bij. Deze eerste versie van Intro - met Wim - is zonder zang. Geschrapt? Chris een avondje stappen? Ingewisseld voor een saxofoonsolo? Niet meer te achterhalen. Behalve dat Chris het volgende nummer gewoon zingt. Het zal wel een bewuste keuze zijn geweest.

We hebben – nu nog steeds – een mengelmoes van stijlen in onze nummers. Intro zet in die zin niet de toon van de muziek. Die stijlen hebben altijd naast elkaar bestaan bij Divaz. Waarschijnlijk terug te herleiden tot de muzikale roots van elk van ons. Het is verleidelijk om een rijtje van stijlen er van te maken: Latin (inclusief Calypso, Meringue, Cha-cha-cha, Tango, Samba, Bossa, Salsa), Reggae, Pop, Rock, Funk, Soul, Blues, Disco, Jazz, Easy listening (begin van Cantaré?), Rap (Incredible/Phenominal), R&B, Punk (Epiloog? Of is dat Hardrock? Of New Wave), Country. Ja, wat missen we nog. Hip-hop, Elektronische muziek (House, Hard Style, Trance), Folk, Klassiek? We zouden mooie demonstraties kunnen doen in muzieklessen: herken je deze stijl?

Tijdens onze Franse tournee waren onze Bédoinse fans ervan overtuigd dat wij Jazz Rock speelden: Divaz, c’est le Jazz Rock. Op z’n Frans uitgesproken. We hebben er nog een mooie poster van. Van het spontane optreden ergens in Bédion. Ce soir: Divaz. Soms hoor je zelf niet meer goed welke stijl je speelt. Maar of het in die tijd (we praten over het begin van de jaren negentig) nou echt Jazz Rock was, dat betwijfel ik. Ik heb m’n hoofd er ook over gebroken op basis van welk nummer of welke nummers we dit predicaat kregen. Gravend in mijn geheugen staat me bij dat Such a nice a person het beste in de smaak viel. Een nummer waar we altijd succes mee hadden en hebben. Met een refrein dat iedereen direct mee kan zingen. “You’re such a nice a person, you’re on my mind”. En: “I said oh yeh” met de echo “Oh yeh”. Een beetje zoals een aantal van onze covers: Twist and shout en La Bamba. Vooral het laatste nummer konden we eindeloos uitspinnen tijdens optredens.

Dat was het tweede (en laatste) nummer waar Tonnie een rol in de zang speelde. Naast Benidorm, dat we overigens nooit op een optreden hebben gespeeld als Benidorm. Dat werd al vrij snel Yellow Roses om ons Engelstalige imago geen geweld aan te doen. Daar is pas verandering in gekomen toen we Stil in mij op van Van Dik Hout ons repertoire zetten, momenteel ons enige Nederlandstalige nummer. Een nummer dat eigenlijk past in de traditie van People help the people van Cherry Ghost: een nummer over troost: "Kom bij me zitten, sla je arm om me heen en houd me stevig vast". Voor Van Dik Hout was het hun eerste single van hun eerste album in 1994. Je kunt een slechtere start.

Terug naar Tonnie’s zangcarrière. Het hoogtepunt in deze carrière was zijn bijdrage in La Bamba. Op enig moment – na een hele reeks aan solo’s van saxofoon, percussie, drums – was het de beurt aan Tonnie. Hij wurmde zich dan achter zijn piano vandaan, pakte de zangmicrofoon van Chris en ging langzaam door zijn knieën terwijl hij “Zakken, zakken, zakken” zong. Wij volgden hem feilloos door in volume te zakken (en soms ook zelf door onze knieën te gaan) en de bedoeling was – het lukte eigenlijk altijd – dat de hele zaal ook meedeed. Ik weet dat het altijd eindigde in het plotsklaps opschroeven van het volume, maar op welk teken of welke uitroep van Tonnie ben ik vergeten. Kan me voorstellen dat er nog wel een opname langskomt.

Ook met Intro was het mogelijk om mee te zingen. Aan de tekst lag het niet: “Get yourself together, put yourself to right”. Maar het gebeurde niet vaak. Van onze eigen nummers was eigenlijk alleen Such a nice a person een gegarandeerde meezinger. We speelden in die tijd principieel alleen maar eigen nummers en dat maakt het voor het publiek niet makkelijk om mee te zingen. Op een paar fans na die optreden na optreden erbij waren. Zoals Walter van de Leur, een goeie vriend van Loek en een fan van het eerste uur. Hield ook erg van dansen en was daarin een gangmaker voor de rest van het publiek. Hij is nu hoogleraar Jazz en Improvisatiemuziek aan de Universiteit van Amsterdam en het Conservatorium in Amsterdam (dat betekent dat Walter een collega is van Karel Boehlee, die ik in de vorige blog noemde). Kan me nog herinneren dat Walter promoveerde op de muziek van Billy Strayhorn na een uitgebreide studiereis naar de VS. De vraag is natuurlijk in retrospectief of hij in ons als toekomstige hoogleraar de muzikale kwaliteiten zag waar we zelf op hoopten.

Foto’s

3 Reacties

  1. Peter:
    23 augustus 2020
    In mijn beleving was 'Intro' bedoelt als binnenkomer, kort en krachtig statement. Daarna (in het optreden) zou de zanger (Chris) zijn entree maken. Chris vond op den duur dat het Intro beter zou klinken met enkele arrangementen. Hij had al enkele ideeën. Hij had er aldus wel over nagedacht. En, ik moet bekennen, met deze zang elementen werd het nummer ook weer meer fun om te spelen, ook nu nog ....!!!
  2. Divaz: reis door de tijd:
    29 augustus 2020
    Mooi om op deze manier met onze herinneringen het verleden naar boven te halen. De insteek toen was dus een beetje zoals we dat met het nieuwe intro ook doen. Waarbij we de afgelopen optredens na het nieuwe intro Trying Times spelen en Lydia haar entree maakt.
  3. Peter:
    29 augustus 2020
    Sommige dingen blijven toch hetzelfde..!